L.Q. ni KAT

Bandang alas siete ng gabi nang ako'y nakatanggap ng pasyenteng pusa. American Shorthair ang breed, 'yun ang pagkakaalam ko. Di kasi kami magkaintindihan ni arabo kaya hinulaan ko na lang, base sa kakarampot kong natutunan (Oo di ako matalino, mataLINAW lang! Meaning, mahilig mangopya sa katabi during mid-term and final exams..) Mabalik na tayo sa pusa at baka buhay ko pa ma-ikwento ko at tuluyan kayong 'di makuntento.

Pagkakaintindi ko sa mga galaw ng kamay nya habang nagsasalita, for breeding yung alaga nya. Hinanapan at pinapili ko siya ng ka-partner ayun sa gusto niyang maging lahi sa hinaharap. May lahing British Longhair yung napili nya (Tama ka.. Base uli sa IQ ko!). Ayun at nasa motel na sila, este "mating cage" pala ang tawag namin dito. Pasensya at puro berde nasa utak ko, pigain mo man ng todo, green at green ang lalabas na katas, wala ng pagbabago. Ma pag-asa bang ma-develop into mature working brain? Napakalaking EWAN ang sagot ko 'dyan. Hanggang BRAINlet na lang yan! Minute brain! Respeto naman dyan, konting ngisi sa joke ko. Masaya na ako sa kahit ngiti, basta 'wag lang pilit na nagmumukha kang aso. Sawa na ako sa aso, araw-araw sila ang kaharap ko.

After a while (Naks, mukhang seryoso ang intro..), dun nagkaproblema. Ang dapat sanang matamis na honeymoon – nauwi sa mapait na rambolang orasyon. Ayaw ni Ms. American Shorthair si Mr. British Longhair! Marahil ayaw ni babae ang English-accent ni lalaki. O pansin nya'ng mas mukha pang babae itong si lalaki, o baka naman ipinanganak na pihikan lang itong si American Shorthair. Napakalaking gulo! kamot sa ulo at kunot sa noo ang reply ko sa may-ari at sabay sabing.. "Let's give them time and privacy to mingle with each other." Haayyy, buti at naniwala rin ang Arabo. Nakatipid ako sa laway, at 'di na umabot sa hukuman ang aking pangangatwiran. Malamang kung nagkataon, imposible na akong makapag-participate sa kantang "I Have 2 Hands", ibang lyrics na yung kanta ko, singular at hindi na plural ang salitang "hands". Bandang huli, laking pasalamat at naging OK din ang magsing-irog. Hiling ko lang na sana ay tuluyang malahian ng Longhait itong si Shorthair.

Init sa Middle East…

Pangalawang labas ko ng 'Pinas at una kong byahe sa gitnang silangan, kaya maraming sumasagi sa isip ko kung anong klase buhay meron sa disyerto. Kung ito'y naging tubig pa, dahan-dahan akong nilulubog sa sobrang lalim nito. 'Di ko lubos maisip kung gaano kainit ang sinasabi nilang init sa Kaharian ng Saudi Arabia. At totoo bang hirap sa tubig ang bansa? Kaya ganun na lang ang haka-hakang iba ang amoy kung ito'y ikukumpara sa tulad kong pinoy?

Connecting flight ang byahe ng Cathay Pacific patungong Saudi. Una kung lapag ay Hong kong, sumunod sa Bahrain at sa wakas Saudi na! Kung susumahin lahat, halos buong araw akong naglakbay. Buti na lang at pinoy ang katabi ko sa upuan at natipid ang katago-tago kong baon sa Inglesan. Palibhasa, isang balde lang ang dala kong bokabularyo kung nagkataon di ko alam kung san ako kukuha para punan ito. Ewan, at bakit pilipit ang dila ko sa salitang banyaga. Minsan tuloy naisip kung dapat bang ibuntong ang sisi sa mga magulang sa 'di pagsanay sa kanilang anak na maging tunog banyaga? Subalit nangingibabaw pa rin ang aking pagka-Rizal, ayaw kong maging mabantot tulad ng isda – kaya mahalin ang sariling wika. Lusot!

Unang hakbang palang sa paliparan ng KSA, 'dami ng napapansin. Pinanganak lang ba talaga akong mausisa, o pinaganda ko lang ang mga salita sa taong mahilig mamuna? Pero todo iwas ako sa pagpuna, kung meron man sinasarili ko na lang ito at baka pag-uwi ko kalahati na lang ako. Payag ako basta ba pahaba ang hati, at least makikilala pa rin ako.. Yun nga lang side view ang angle for identification. Kaya sa future pictures ko, asahan nyong puro side view na ang mga kuha ko. Naku, change topic tayo, ayoko ng paksang ganito :-X

Paglabas ko ng paliparan dito ko napatunayang walang kasing init ang mararamdaman mo rito, tagos hanggang boto ang sasalubong sa'yo. Dito ko naranasang kahit madaling-araw ay parang tanghali sa atin. Sumagi tuloy sa isip ko na sinasanay ko lang ba ang magiging buhay ko sa piling ni Ginoong Bwahaha? Puna ko lang, bakit nga ba pag mala-demonyo o villain ang papel na ginagampanan ng isang aktor sa isang pelikula'y "BWAHAHA" ang dapat na halakhak nito? Pati sa komiks ay ganun din. 'Di ba pwedeng "HARHARHAR" na lang? O ibang tawa naman for a change? Matanong nga kina Bb. Joyce Bernal, Direk Wenn Deramas at Bobot Mortiz.

Pero ubod ako ng saya at 'di totong taghirap ng tubig dito, sa katunayan tatlong beses sa isang araw pa rin ako nakakaligo. 'Yun nga lang, isalin mo na sa malaking batya para ito'y lumamig sa susunod na ligo. At kung likas na tamad ka gaya ko, at may galis sa balat (na tulad n'yo, lambing lang!) pwedeng diretso shower na at nang malagas pati balat mo. Kaya mali ang haka-hakang iba ang amoy nila sa atin. Ibang lahi, maaari pa, pero pag-Arabo hindi naman.

Kalibugan ng Buwan

Ewan ko ba sa araw na ito at sa bawat oras na lang ay may napapansin akong kainitan at kapusukan. Bigla tuloy akong napa-isip kung guni-guni ko nga lang ba at puro kabastusan lang nasa utak ko? O bigla lang naging Pebrero ang gamit kong kalendaryo? O, di kaya'y sa kadahilanang init ng panahon na dulot dito sa bansang puro disyerto? O dapat kong ibuntong ang sisi sa mga alaga kong "tortoise" na kanina pa naghaharutan.

Oo, 'yung nakikita nyong naglalakihang pagong sa Zoo. Malaking debate ito kung ang turtle, tortoise at terrapin ay iisa. Sa bansang maka-OBAMA kasi, tortoise or land turtle ang tawag sa mababagal kumilos. Sa bansang dugong bughaw o UK (kung san naggaling ang aming lahi, toink!), tortoise ang tawag sa lahat ng pagong maliban na lang sa mga nakatira sa dagat.

Bakit pa kasi napunta tayo sa paksang kabastusan, hindi ko tuloy mapigilang mag-isip ng puro katarantaduhan. Dito ako magaling, dito nabubuhay ang dugo ko't kaluluwa at dito gumagana ang utak ko. Sa madaling salita, ito ang puso ko. Kung ang kahinaan ni superman ay ang batong "green", ako ito ang power ko, hindi nga lang bato at least "green" pa rin. Kung wala ito, matagal nyo na akong dinadalaw sa sementeryo. Siguro nung pinasabog ng Diyos ang kalokohan, gumamit ang nanay ko ng net para masalo nya lahat at nang maibigay sa akin ng walang labis at walang kulang. Ngayon ko napagtanto na may lahing pagkaswapang ang ermat ko (I LOVE YOU Ma! Libre kita sa pampa-beauty mo. Hehe).

Dapat kasi naisip ng mga professors noon na kailangan din ng subject na tulad nito (DepEd, Gising! Peace..). Dahil kung nagkataon, isa ako sa mga estudyanteng nasa listahan ng mga topnochers. Sigurado akong pila-pila ang linya ng magpapa-enrol, daig pa ang Pinoy Big Brother audition. Kukulangin ang silid-aralan at magde-declare ng emergency crisis ang eskwelahan. Walang sawa akong pabalik-balik sa lectures at laging inspired pagdating sa klase. Dito ko maa-apply ang katagang, "..isa-puso't diwa ang leksyon". Hmmmm sino kaya mga kaklase ko at katabi sa upuan? Si J. Rizal? O si Kgg. Jalosjos kaya? Di bale na nga at baka masensor 'tong blog ko.

Sa mga taong di po ako kilala at aksidenteng napasilip sa blog na ito, wag kayong mag-alala – harmless ang pagkabastos ko. Wika nga sa kantang "Ang Tipo Kong Lalaki"… ako'y "maginoo pero medyo bastos".